Aan kinderen in Gaza

Aan kinderen in Gaza - Admira Fazlic

Lieve kinderen, daar in Gaza

Elke dag zie ik beelden van jullie lijden.

Ik wou dat ik meer kon doen dan stil getuige zijn,

om jullie van pijn te bevrijden—

iets groots en waar, in plaats van flarden zinnen,

vervlochten als haar.

Lieve kinderen daar in Gaza,

ik zie jullie schoonheid, die straalt als licht,

een glimlach, ondanks de vermoeidheid, de wanhoop

in een wereld die onder haar belofte zwicht.

Al is de weg zo zwaar,

jullie zijn zo moedig en vinden kracht bij God - en bij elkaar.

Lieve kinderen, daar in Gaza

de vijand houdt de wereld in zijn greep

en laat het kwaad zich verspreiden,

als een schaduw die de aarde steeds dieper omringt.

Niemand is vrij,

zolang jullie niet bevrijd zijn van het lijden.

Lieve kinderen, daar in Gaza

mijn woorden zijn klein, zinloos, als een vlaag,

maar mijn hart draagt jullie pijn, dag na dag.

Ik omhels jullie

en stuur liefde die afstand en tijd overstijgt—

een stille belofte, die helaas niet verder dan deze loze woorden reikt.

Admira Fazlic

Reacties

Populaire posts van deze blog

Interview met Marcel van Brandwijk n.a.v. zijn nieuwe roman 'Gehavend Kruis'

Je hebt inmiddels een behoorlijk oeuvre op je naam staan, boeken gesitueerd in de Middeleeuwen: historische romans. Je hebt een achtergrond in het onderwijs, ik kan me voorstellen dat er een verbintenis tussen is? De ervaring opgedaan in het onderwijs en mijn voorliefde voor geschiedenis zijn van grote invloed geweest op zowel keuze om te gaan schrijven als op de inhoud van mijn boeken. Voor de klas heb ik mij de vaardigheid van vertellen en het combineren van feiten met fictie aangeleerd. Daar is geschiedenis als geen ander vak geschikt voor. Het gaat immers over het verleden van de MENS. Binnen een historisch kader kan je volop fantaseren hoe het leven van onze voorouders in dat verleden verliep. Eén van mijn vaste tips voor leerlingen was: ‘geschiedenis moet je niet leren, je moet het beleven’. Oftewel, stap in de tijd van de…! In wat voor huis groeide je op, en speelden boeken en of literatuur en geschiedenis een belangrijke rol? De eerste jaren van mijn leven woonde ik met mijn

Met Ron Brandsteder op Hawaii

Ach hij is en was altijd zo’n aardige en keurige jongen’, mijmeren Martine en Louise Fokkens, beter bekend als de ouwehoeren, over hun jeugdvriend Ron Brandsteder. In de roddelblaadjes staan de laatste tijd wat sombere berichtjes en hij is gestopt met zijn radiorubriek. De jaartjes gaan blijkbaar tellen. ‘Ons Amsterdam van vroeger was veel kleiner’, vertellen de dames, ‘je kende bijna iedereen of je had bij ze op school gezeten. Ron z’n opa woonde in |Amsterdam-west , ergens bij het Vondelpark en onderweg daar naar toe wipte hij vaak even langs. Bij cafe Pleinzicht zagen we hem staan met zijn brommertje en als Louise even tijd had gingen ze samen op pad, achter op het Puchje. Vorig jaar hadden de dames Fokkens en Brandsteder nog uitgebreid op het leven geproost. Bij Zandvoort aan Zee waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Ron had daar zijn radiostudio en junior was er ook. De lucht was blauw, de muziek vrolijk, en tropische planten bewogen mee met de zilte lucht. Het leek Hawai wel d

Tijdschrift Bühne

Zoeken in deze blog