DORIAN D'OLIVEIRA OVER DE RECEPTIEGESCHIEDENIS VAN EEN "POEL DER ZONDE": DE FILM DIE BÜCHSE DER PANDORA

Schreef Dorian d'Oliveira, (pseudoniem), eerder voor Bühne een boeiend essay over de interpretaties en waardering van de film Mädchen in Uniform uit 1931, in een essay voor het najaarsnummer buigt hij zich over de film Die Büchse der Pandora uit 1929, geregisseerd door Georg Pabst. D' Oliveira bewijst zich in zijn stukken als een gedegen onderzoeker en filmkenner, waarbij de ontvangst van historische films door de jaren heen duidelijk zijn aandachtsgebied is. Voor ons leest het in de huidige tijd bijvoorbeeld vermakelijk als hij citeert uit hoe de film in 1930 in Nederland werd ontvangen - en verboden:

...[ de film bevat] een aaneenschakeling van verkeerde verhoudingen, moord, valsch dubbelspel, chantage, brasserijen, dronkenschap en perversiteit. De geheele sfeer die deze film ademt, is zoodanig zwoel en gemeen, dat ook met coupures deze film niet van haar inferieure scènes is te zuiveren.'

Ook in andere landen waar de film in première ging werd vooraf gecensureerd door sommige passages te veranderen of schrappen. De synopsis die d' Oliveira geeft van de film lijkt inderdaad op het verhaal van een maîtresse én prostituee als het zo uitkomt, weliswaar met een fatale afloop, maar zonder een duidelijk moreel oordeel. De hoofdrol werd vertolkt door de in die tijd razend knappe Louise Brooks die zich in talloze wulpse scènes liet bewonderen.

Scène uit de film: Louse Brooks, Lulu in de film, op haar huwelijksdag met de man wiens maîtresse ze eerst was. Ze speelt voortdurend liefdes tegen elkaar uit en maakt een dansje met een bewonderaarster....

Later, in de jaren 1950, onderging de film een rehabilitatie en herwaardering. Het opende de weg voor vele interpretaties sindsdien en een waardering van de film als één van de belangrijkste films in de periode van de Weimar republiek. Een interessant stuk filmgeschiedenis! (MdB)

Recent verschenen roman van d'Oliveira

Reacties

Populaire posts van deze blog

Aan kinderen in Gaza

Aan kinderen in Gaza - Admira Fazlic

Interview met Marcel van Brandwijk n.a.v. zijn nieuwe roman 'Gehavend Kruis'

Je hebt inmiddels een behoorlijk oeuvre op je naam staan, boeken gesitueerd in de Middeleeuwen: historische romans. Je hebt een achtergrond in het onderwijs, ik kan me voorstellen dat er een verbintenis tussen is? De ervaring opgedaan in het onderwijs en mijn voorliefde voor geschiedenis zijn van grote invloed geweest op zowel keuze om te gaan schrijven als op de inhoud van mijn boeken. Voor de klas heb ik mij de vaardigheid van vertellen en het combineren van feiten met fictie aangeleerd. Daar is geschiedenis als geen ander vak geschikt voor. Het gaat immers over het verleden van de MENS. Binnen een historisch kader kan je volop fantaseren hoe het leven van onze voorouders in dat verleden verliep. Eén van mijn vaste tips voor leerlingen was: ‘geschiedenis moet je niet leren, je moet het beleven’. Oftewel, stap in de tijd van de…! In wat voor huis groeide je op, en speelden boeken en of literatuur en geschiedenis een belangrijke rol? De eerste jaren van mijn leven woonde ik met mijn

Met Ron Brandsteder op Hawaii

Ach hij is en was altijd zo’n aardige en keurige jongen’, mijmeren Martine en Louise Fokkens, beter bekend als de ouwehoeren, over hun jeugdvriend Ron Brandsteder. In de roddelblaadjes staan de laatste tijd wat sombere berichtjes en hij is gestopt met zijn radiorubriek. De jaartjes gaan blijkbaar tellen. ‘Ons Amsterdam van vroeger was veel kleiner’, vertellen de dames, ‘je kende bijna iedereen of je had bij ze op school gezeten. Ron z’n opa woonde in |Amsterdam-west , ergens bij het Vondelpark en onderweg daar naar toe wipte hij vaak even langs. Bij cafe Pleinzicht zagen we hem staan met zijn brommertje en als Louise even tijd had gingen ze samen op pad, achter op het Puchje. Vorig jaar hadden de dames Fokkens en Brandsteder nog uitgebreid op het leven geproost. Bij Zandvoort aan Zee waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Ron had daar zijn radiostudio en junior was er ook. De lucht was blauw, de muziek vrolijk, en tropische planten bewogen mee met de zilte lucht. Het leek Hawai wel d

Tijdschrift Bühne

Zoeken in deze blog