De Schilderijen van Buzau

Af en toe vind je een cultureel pareltje. Zomaar. Ditmaal in de Buzau vallei. Boezlou, zoals de taxichaffeur het uitsprak. 100 kilometer van de Roemeense hoofdstad Boekarest doemde het plaatsje op. 120.000 inwoners, wit, overzichtelijk. Ceaucesu had oude huizen vakkundig afgebroken. Opgeruimd staat netjes. Het gemeentehuis is te groot en iet wat Italiaanse protserig. Maar de mensen zijn aardig, zoals bijna overal in het land. In een buitenwijkje staat het museum Judetan Buzau. Het gaat over opgravingen, en bodemvondsten. Het is warm en plakkerig. Ik verlang naar de uitgang totdat ik ineens in een kamer kom vol kunst. En dat bedoel ik letterlijk. De prentjes en schilderijen hangen tot aan het plafond. Er staat een bankje. De hitte is vergeten. Ik ga zitten en droom weg, vanuit de Buzau vallei naar andere oorden. Kunst is reizen, reizen is een kunst.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Aan kinderen in Gaza

Aan kinderen in Gaza - Admira Fazlic

Interview met Marcel van Brandwijk n.a.v. zijn nieuwe roman 'Gehavend Kruis'

Je hebt inmiddels een behoorlijk oeuvre op je naam staan, boeken gesitueerd in de Middeleeuwen: historische romans. Je hebt een achtergrond in het onderwijs, ik kan me voorstellen dat er een verbintenis tussen is? De ervaring opgedaan in het onderwijs en mijn voorliefde voor geschiedenis zijn van grote invloed geweest op zowel keuze om te gaan schrijven als op de inhoud van mijn boeken. Voor de klas heb ik mij de vaardigheid van vertellen en het combineren van feiten met fictie aangeleerd. Daar is geschiedenis als geen ander vak geschikt voor. Het gaat immers over het verleden van de MENS. Binnen een historisch kader kan je volop fantaseren hoe het leven van onze voorouders in dat verleden verliep. Eén van mijn vaste tips voor leerlingen was: ‘geschiedenis moet je niet leren, je moet het beleven’. Oftewel, stap in de tijd van de…! In wat voor huis groeide je op, en speelden boeken en of literatuur en geschiedenis een belangrijke rol? De eerste jaren van mijn leven woonde ik met mijn

Met Ron Brandsteder op Hawaii

Ach hij is en was altijd zo’n aardige en keurige jongen’, mijmeren Martine en Louise Fokkens, beter bekend als de ouwehoeren, over hun jeugdvriend Ron Brandsteder. In de roddelblaadjes staan de laatste tijd wat sombere berichtjes en hij is gestopt met zijn radiorubriek. De jaartjes gaan blijkbaar tellen. ‘Ons Amsterdam van vroeger was veel kleiner’, vertellen de dames, ‘je kende bijna iedereen of je had bij ze op school gezeten. Ron z’n opa woonde in |Amsterdam-west , ergens bij het Vondelpark en onderweg daar naar toe wipte hij vaak even langs. Bij cafe Pleinzicht zagen we hem staan met zijn brommertje en als Louise even tijd had gingen ze samen op pad, achter op het Puchje. Vorig jaar hadden de dames Fokkens en Brandsteder nog uitgebreid op het leven geproost. Bij Zandvoort aan Zee waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Ron had daar zijn radiostudio en junior was er ook. De lucht was blauw, de muziek vrolijk, en tropische planten bewogen mee met de zilte lucht. Het leek Hawai wel d

Tijdschrift Bühne

Zoeken in deze blog