Hij is niet meer, de kleine grote man uit Arnhem, Hans Kooger. Onrust in ons hart, tot het rust vindt in U, stond boven het kaartje, en zijn volledige naam Johannes (Hans) Petrus Kooger. Hij kwam oorspronkelijk uit Amsterdam, maar ik kende hem alleen vanuit zijn Arnhemse tijd. Voor mij was hij verbonden aan Aat van Gilst, al even oud en inmiddels overleden. De een kwam uit Putten de ander uit het Gelderse , maar zij vonden hun weg naar de burelen in Soesterberg. Ik zie ze nog zitten, samen aan de tafel op de redactie. Twee krasse oude heren. We bespraken hun laatste boek, over verdedigingslinies, wallen, muren, afscheidingen. Bijzonder cultuurgoed. Ze waren duidelijk van ‘buiten het boekje’. Het onbewaakte slingerpad was voor hen veel interessanter dan de mainstream. Dat leverde prachtige gesprekken op. Ik kon me vaak niet inhouden en kwam met nieuwe grote thema’s die om drukwerk en een kaft schreeuwden. Het was Kooger die me dan even op wees dat de beide heren wel flinke tachtigplussers waren.
Aan een echte planning deden ze niet meer. De druk was er af, papier was er om van te genieten. En zo ging het ook. Op een dag kondigde Kooger zijn laatste tekst aan. Er volgde nog een opleving en een nieuw tekst voor tijdschrift Buhne. Het bloed kruipt… maar niet langer…
Hij nam afscheid van ons op 15 februari jl. Ik zal het missen, mijn ritjes naar Arnhem, waarbij ik steevast zijn huis passeerde onderweg naar redacteur Maurice Becker. Niet dat Hans en ik bij elkaar aanbelden, maar ik keek altijd even opzij, naar zijn huis. Naar die ene grote lamp, die altijd brandde boven de eettafel. De wereld had zich verplaatst naar een paar vierkante meter.
Op het laatst woonde hij niet meer op het vertrouwde adres. Ik raakte hem kwijt, tot het kaartje in de bus viel. Het aardse was ingeruild voor het hemelse…Petrus.. zijn vrouw Henny ging hem voor in 2007. Zijn graf ligt op de befgraafplaats van Moscowa, aan de mooie bosrand van het Arnhemse. De begraafplaats heeft de vorm van een vlinder met uitgeslagen vleugels, op weg naar de wolken... en verder.
- Perry Pierik
Reacties
Een reactie posten